فلک گردیده نورانی، سماوات است گلباران            ملک سوغات گل آورده با خود بهرِ تن پوشش

علی با آن دلارآمی که هوش از عالمی بُرده            به وقتِ دیدن این ماهپاره گشته مدهوشش

قرارِ بی‌قراران آنکه عالم هست بی‌تابش            محمد جانِ دیگر یافت تا آمد درآغوشش

حسینش را به روی شانه می‌بوسید و می‌بوئید            بدانید اهل عالم اوست بی‌شک، زینتِ دوشش

اگر چه داشت بر لبها اذان و آیة الکرسی            گمانم روضه خوانی کرد پیرِ عشق در گوشش

چه بسیاری سفارشها که در حقش نبی فرمود            ولی افسوسُ صد افسوس امت شد فراموشش